POTOSI:
De hoogst gelegen stad van de wereld, die een aantal eeuwen geleden fungeerde als de rijkste stad ter wereld. Dit kwam mede door de enorme aantallen zilver en in het begin zelfs goud die door mijnwerkers uit de bergen werden gehaald. Tegenwoordig bieden de mijnen werk aan zo'n 15.000 inwoners van de stad. (alleen mannen want werkende vrouwen brengen ongeluk) Men zegt dat wie Potosi bezoekt zonder de mijnen aan te doen, niet kan zeggen echt in de stad te zijn geweest. Het is een tour waarbij de veiligheid niet kan worden gewaarborgd zo zegt ook onze lonely planet gids.
Een dag van te voren boeken we onze trip samen met onze Ierse vrienden, waarmee we wonderbaarlijk genoeg nog steeds aan het reizen zijn aangezien zij dezelfde route als ons doen. Tijdens het ontbijt in ons hostel leren we meer mensen kennen die vandaag allemaal dezelfde tour gaan doen. (toevallig erg veel Nederlanders).
Allereerst kleding wisselen, daarna naar de "miners market" om spullen te kopen voor de mijnwerkers als dank van ons bezoek aan de mijnen. Een aantal dingen die je hier kon kopen: dynamiet (kost 2 euro), drinken, coca bladeren en alcohol (97%, dat wij gebruiken om te ontsmetten en de mijnwerkers drinken op vrijdag) Door de stof die er in de mijnen hangt eten de mijnwerkers de hele werkdag niks, ze kauwen slechts op coca bladeren (vaak uren lang). Na de winkeltjes gingen we door naar de fabriek waar het zilver als het ware wordt gescheiden van de rest. De werkomstandigheden zijn erg slecht, geen noodstop knoppen naast de gevaarlijke machines, en werknemers zonder oorbescherming staan langs de loeiende machines hun werk te doen.
Daarna is het zover en gaan we de mijn in. We zijn met een groep van 7; 5 Nederlanders en 2 Ieren. Na een aantal meter is het al meteen bukken geblazen. We zitten nu op level 1. Na zo'n 600 meter bereiken we onze eerste stop. Het is allemaal erg nauw, vanaf hier zouden we eerst de duivel van de mijn bezoeken en vervolgens 60 meter afzakken naar level 2. Helaas maar volkomen begrijpelijk besluit Martine terug te keren naar buiten, dit is niet een plaats waar je graag wilt zijn. Toch knap dat ze überhaupt de mijn is ingegaan. De gedachte dat je zo diep de mijn ingaat en er geen weg meer terug is als er iets gebeurd benauwde haar te erg en ze was zeer blij toen ze weer in de frisse buitenlucht stond. Ik (Damien) ging wel door, nog effe iets verder kijken dacht ik. Het eerste kruipen begon richting het beeld van de duivel van de mijn "el Tio". De gids gaf ons een toelichting over de mijn en zijn geschiedenis; 100 kilometer tunnels in deze ene berg, mijnwerkers worden slechts 45 tot 55 jaar, etc. Door de eeuwen heen 8 miljoen doden, genoeg botten om een brug te bouwen van Potosi naar Spanje. We geven " el Tio" wat coca bladeren om zo de veiligheid van ons en de mensen in de mijn te verzekeren. Daarna dalen we af naar level 2, 60 meter dieper. Over onze kont glijden we langzaam naar beneden. Even later weer 40 meter lager naar level 3 totdat we uiteindelijk zo'n 200 a 300 meter onder de grond zitten. Er hangt veel stof en het is erg warm, we komen wat mijnwerkers tegen en maken een praatje. Een van de jongens is slechts 20 jaar! De karretjes die ze met 3 man verslepen wegen een ton! Vaak moeten ze met zakken van 50 kilo door zeer kleine openingen. Er is ook nog een level 4 maar die is vandaag gesloten. Gelukkig maar dacht ik. Op een gegeven moment vroeg onze gids ons om 1 minuut lang onze lampjes uit te doen, schrikbarend. Er raken veel mijners verdwaald doordat hun accu leeg is en overlijden vervolgens. Eindelijk, we hadden het diepste punt bereikt en gingen terug omhoog, dit keer vooral kruipend door tunnels van amper 50 centimer hoog en 1 meter breed. Van level 3 terug naar 2 en van 2 naar 1. Na 2 uur in de mijn te hebben gekropen zagen we eindelijk weer het daglicht.
Ongelooflijk dat er mensen zijn die daar iedere dag van 8 tot 5 werken voor een loon van nog geen 300 euro gemiddeld per maand. Alhoewel ik het een van de meest indrukwekkendste dingen van deze reis vond, zou ik het niemand aanraden. Je komt echt op de engste, smalle, kleine, nauwe plaatsen waar je je nauwelijks kunt bewegen. Later hoorden we dat er de vorige dag 4 mijnwerkers waren overleden, 3 door een explosie en een doordat hij was verdwaald. Zo serieus is het dus. Het was indrukwekkend maar ik zou het niet nog eens doen. We kunnen tenminste wel zeggen dat we in Potosi zijn geweest...
Sucre:
Dit was een erg mooie en gezellige stad. We zaten in een erg leuk hostel met uiteraard onze Ierse vrienden waarmee we nog steeds rondreisden. De eerste dag bezochten we de bekende toeristische dingen van de Boliviaanse hoofdstad. (musea, pleinen, parken). Hoewel het de hoofdstad van Bolivia is , is het een erg relaxte stad. Vergeleken met andere steden die we hebben bezocht was dit wat strakker, met veel grote witte gebouwen en monumenten. Maar wel erg veel vuil op de straten en meer zwervers dan we verwacht hadden. Hier bleven ze echt naast je staan bedelen tot je ze wat geld of eten gaf. We zijn savonds met de hele groep die we van de mijnen kenden op stap gegaan wat natuurlijk weer een leuke avond is geworden. Na 3 dagen in Sucre te zijn geweest namen we afscheid van onze Ierse vrienden en gingen met een nachtbus (ongelooflijk goedkoop vergeleken met de bussen in Argentinië) in 12 uur naar La Paz voor ons volgende avontuur.
La Paz:
Aangekomen in La Paz checkten we in in het Loki hostel dat bekend staat als partyhostel en dat wilden we wel eens meemaken. We gingen eerst onze "fietstocht" boeken en deden toen een free tour door de stad waardoor we uiteraard weer veel wijzer zijn geworden. Vooral het verhaal over de gevangenis San Pedro, die midden in de stad ligt was indrukwekkend. De gevangen moesten zelf hun cel huren of bouwen en waren ook zelf verantwoordelijk als er iets in hun kamer gerepareerd moest worden. De meesten zaten vast ivm drugshandel etc. en konden hun praktijken vanuit hun cel gewoon voorzetten. Ze hebben een telefoon en via een in de buurt liggend hotel tappen ze waarschijnlijk wifi af. Dus echt een goed gecontroleerde gevangenis is het niet. Soms komen zelfs gezinnen bij de gevangen wonen omdat de huur van het huis dat ze buiten de gevangenis bezitten niet meer te betalen is. Echt bizarre praktijken allemaal.
In het hostel is van 6 tot 11 happy hour en daar hebben we goed gebruik van gemaakt. Het ideale is dat we maar een verdieping omhoog hoefden als we naar bed wilden. We konden het niet te laat maken want er was een grote dag in aankomst. Namelijk de fietstocht, oftewel de mountainbike rit over werelds meest gevaarlijke weg.
De Death Road (sorry mama). We werden opgehaald om half 8 en maakten kennis met de rest van de groep. We reden naar het eerste punt en fietsten 22 km over asfalt. Het was vooral omlaag en erg snel dus hoefden alleen maar te remmen. We hadden 2 gidsen die ons gedurende de rit in de gaten hielden en de foto's en filmpjes maakten. Na het eerste stuk reden we met de jeep 8 kilometer omhoog voor de echte death road. We vonden het redelijk spannend vantevoren want het heet natuurlijk niet voor niets death road. Er zijn vele bussen en auto's over de rand gegleden maar ook een aantal fietsers die deze rit hebben gedaan hebben het helaas niet overleefd. We moesten aan de linkerkant blijven fietsen (aan de afgrond kant dus!) zodat de auto's er gemakkelijker langs zouden kunnen. We begonnen op een hoogte van 4900 en daalde tot zo'n 1000 meter. Spectaculaire uitzichten door modder, rivieren, watervallen, langs bananen bomen met trossen bananen eraan. Boven op de top was het redelijk fris maar hoe meer we daalden hoe warmer het werd. Na ongeveer 4 a 5 uur te hebben geraced eindigde we de toer bij een tropisch hotel met zwembad een buffet.
The Death Road was echt gaaf om te doen, en we vonden het totaal niet eng. Weer een ervaring rijker! Vandaag vliegen we naar de Boliviaanse amazones, waar we 3 dagen de Jungle in gaan en vervolgens 2 dagen naar de pampas gaan.
Hasta Luego! Martine & Damien